Naar aanleiding van de 50ste verjaardag van de faciliteitenregeling voerde kopstukken en militanten van het Vlaams Belang vandaag actie aan het gemeentehuis van Sint-Genesius-Rode. Na een toespraak van senator Bart Laeremans bliezen de actievoerders een meterhoge kaars uit die de uitdoving van de faciliteiten moest symboliseren.
Op 1 september 1963 ging de wet op het gebruik der talen in bestuurszaken van kracht. De wet voerde een systeem van faciliteiten in, die de integratie van de Franstaligen in de Zes zou vergemakkelijken. Dit laatste blijkt overigens overduidelijk uit de parlementaire handelingen. Zo werd de faciliteitenregeling letterlijk opgevat als een “regeling waarbij de minderheid zich kan aanpassen aan de meerderheid en niet de meerderheid ertoe wordt verplicht de taal van de minderheid te leren.”
Dat was de geest van de faciliteiten, zoals ze toen door de Nederlandstalige én Franstalige parlementsleden werden uitgelegd en uiteraard waren ze om die reden ook uitdovend. Wanneer faciliteiten moeten dienen om de integratie van inwijkelingen te vergemakkelijken, dan mag men veronderstellen dat die integratie na verloop van tijd voltooid zal zijn, zodat die faciliteiten overbodig worden. Zo hebben die faciliteiten trouwens overal in Wallonië gewerkt: de Nederlandstaligen hebben zich daar neergelegd bij de situatie, nergens werden er nog politieke eisen gesteld, laat staan een overheveling naar Vlaanderen.
Hier, in de zes Vlaamse faciliteitengemeenten rond Brussel gebeurde precies het tegenovergestelde: hier werden de faciliteiten misbruikt om iedere integratie tegen te gaan, om de autochtone Nederlandstalige bevolking eerst in een minderheidspositie te duwen en nadien buiten te werken. De faciliteiten werden een regelrechte verfransingsmachine.
En in plaats van daar dan de evidente conclusies uit te trekken en dit onzalig systeem af te schaffen, waren de Vlaamse politici zo dapper en lucide om de faciliteiten grondwettelijk te betonneren, zodat deze gemeenten nog meer dan voordien Franstalige inwijkelingen zijn gaan aantrekken. De Zes, en bij uitbreiding heel Halle-Vilvoorde, blijft een wingewest voor de Franstalige politieke partijen. En daar hebben de BHV-akkoorden niets aan gewijzigd. Integendeel. De faciliteiten werden nog uitgebreid.
Net daarom staan wij in het Vlaams Belang. Omdat wij niet meer geloven in Belgische oplossingen, omdat wij geen heil meer zien in Belgische hervormingen, wel integendeel: de enige manier om deze streek en in het bijzonder deze zes gemeenten te vrijwaren van een noodlottige en complete verBrusseling, is buiten dit Belgische kader treden. Met een onafhankelijk Vlaanderen kunnen deze gemeenten de uitdovingsoperatie zoals de wetgever ze destijds heeft gewild in gang zetten. Na 50 jaar is het immers genoeg geweest.
