Op 25.09.16 overleed Hans Van Vlierberghe, een van de pioniers van het Vlaams Blok in Vlaams-Brabant. Hans is door velen gekend als de sympathieke uitbater van de Vlaams-nationale lokalen “Ten Helleken” en “Uilenspieghel”. Hij was een overtuigd en rechtlijnig nationalist die steeds trouw is gebleven aan zijn idealen. Hij werd provincieraadslid voor het Vlaams Blok. De partijpolitiek lag hem niet zo maar hij bleef ook buiten deze partijpolitiek verder timmeren aan de weg. Hij vervoegt in de kosmos zijn lieve Lut die hem in 2014 is voorgegaan.
Hieronder het “in memoriam” opgesteld door zijn vriend Roeland Van Walleghem.
Uitvaart op 1 oktober om 14.00 u. in in de aula van het Nethehof, Vloeikensstraat 1, Hulshout.
Dat Hans met zijn gezondheid sukkelde, was voor niemand een geheim. Maar toch komt zijn overlijden nog vrij onverwacht. Wie hem tijdens de laatste IJzerwake in Steenstrate nog ontmoette, meende zelfs beterschap waar te nemen. Hij was vorige week nog aanwezig op het etentje van het Vlaams Belang in Scherpenheuvel, zo verneem ik van enkele vrienden. Dat bewijst nog maar eens dat indrukken niet altijd zijn wat ze lijken, en dat de dood onverwachts kan toeslaan.
Het was in 1962 dat we elkaar voor het eerst ontmoetten. We woonden allebei in Laken op een loopafstand van elkaar, in de nabijheid van de Heyzel. De vader van Hans, ‘Den Tienne’, was een uit het Waasland afkomstige letterschilder die tijdens de oorlog in de rangen van de ‘Kriegsmarine’ had gediend. Florke, de moeder van Hans, had dan weer een verantwoordelijke functie bij de ‘Duits-Vlaamse Arbeidsgemeenschap’ (DeVlag) van Jef van de Wiele bekleed. We hoeven er niet bij te vertellen dat ze daarvoor voor een tijdje in de Belgische kerker verdwenen.
In 1962 was Hans 12 jaar, uw dienaar 13. Te jong dus om dat alles in zijn ware context te plaatsen. Dat kwam enkele jaren later, wanneer we elkaar opnieuw tegen het lijf liepen, ditmaal iets ouder en ‘rijper’. Dat gebeurde in ‘Den Uilenspiegel’, het radicale Vlaamse café in de buurt van de Brusselse Beurs, uitgebaat door Joke en Fons Stroobants. Het café was het verzamelpunt van de toenmalige Volksunie, de VMO en de Oostfrontstrijderverenigingen, het Sint-Maartensfonds en de (Waalse) Stahlhelm. Kortom, heel de radicale tak van de Vlaamse Beweging en zijn vertakkingen. Later zal het Vlaams Blok ook daar gestalte krijgen.
In die glorieperiode, met Leuven Vlaams, de mijnsluitingen in het Limburgse Zwartberg, de Franse preken aan de kust en de strijd om Voeren, enz. , voelden velen zich door de VMO van Wim (en Bob) Maes aangetrokken, waaronder uw dienaar. Hans zag het eerder bij het Heel-Nederlandse ‘Were-Di’, zowat de voorloper van het huidige Voorpost, waarvan de Brusselse leiding in handen was van Francis Van den Eynde, die later naar Gent zal verhuizen. Voor Hans kon het allemaal niet radicaal genoeg zijn, hij was altijd een politieke partij vooruit. In feite kon hij niet goed aarden binnen de partijpolitieke structuren van de beweging. Niettegenstaande hij op ‘Zwarte Zondag’ tot provincieraadslid voor het Vlaams Blok werd verkozen, vond hij de politiek toen wellicht ook al niet veel soeps.
Gedurende vele jaren zette Hans, in het atelier aan de Medoristraat in Laken, de zaak van vader verder, het letterschilderen en plaatsen van reclame, voornamelijk op voertuigen. Hij zal samen met zijn ‘Lut’ – ook zij verliet ons een jaar geleden vroegtijdig – het gezellige cafeetje ‘Ten Helleken’ in landelijke Eizeringen (Lennik) uitbaten. Dat was elke zondagnamiddag het verzamelpunt van de ‘harde kern’ uit Brussel, Vlaams-Brabant en ver daarbuiten. Deze zaak moest noodgedwongen de deuren sluiten omdat de eigendom in andere handen overging. Nadien keerden ze terug naar waar het allemaal begon, Den Uilenspiegel, waarvan ze de laatste uitbaters waren vooraleer ook deze zaak (definitief) de deuren moest sluiten.
Tussendoor trok Hans al wichelend door Vlaanderen. Wat sommigen deed grinniken, was voor Hans een uitgemaakte zaak. Hij zou de negatieve stralingen met zijn wichelroede wel detecteren. Hij geloofde in de zaak die anderen maar iets raar, zeg maar iets geheimzinnig, vonden.
Hans – naar eigen zeggen een heiden – was een kamertje in dat grote huis van de Vlaamse Beweging. Soms eigenzinnig, maar altijd radicaal in zijn overtuiging. Ook al haalde hij niet de krantenkoppen, het was ene van ‘ons’, een nationalist in hart en nieren.
We zullen zijn eigengereide kijk op de zaak missen. Vlaanderen is weer een trouwe soldaat kwijt.
We wensen de kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden, veel sterkte toe bij dit verlies…
Rust in vrede, paganist, of moeten we Vlaamse druïde zeggen……